Het was hét beeld van een voor de rest flauwe bekerfinale: voorzitter Roger Lambrecht die in tranen uitbarstte na de bekerwinst van ‘zijn’ Lokeren. Niemand van de pakweg 35.000 aanwezigen op de Heizel die het de bandenmagnaat niet gunde. In het seizoen 2009-2010 bezorgde zijn club hem nog slapeloze nachten toen het bijna degradeerde. Het was een veeleisende Limburger in de persoon van Peter Maes die de Waaslanders uit het slop haalde. In alle eerlijkheid: als Kortrijk-trainer Hein Vanhaezebrouck zaterdagavond wat meer ballen getoond had, zou deze column gewijd geweest zijn aan de Kerels. Dan zou KV Kortrijk de Oost-Vlamingen gewoon ingepakt hebben en zou de onterechte rode kaart van Benji De Ceulaer nog steeds het nieuws beheersen. Het is onbegrijpelijk dat Kortrijk niet avontuurlijker ging voetballen toen Lokeren tot tien man werd herleid. Het is onbegrijpelijk dat hun beste man, Ernest Nfor, al zo vroeg naar de kant werd gehaald. Het is onbegrijpelijk dat Brecht Dejaeghere maar zo laat mocht opdraven: toen de jongeling op het veld kwam, wisten die van Lokeren niet meer waar eerst gelopen. Hein werd door enkele KVK-supporters zelfs al spottend Van-angsthaas-ebrouck genoemd… Allemaal vijgen na Pasen natuurlijk, in Zuid-West-Vlaanderen moeten ze dit topseizoen vooral koesteren en genieten van de tien topwedstrijden die hen nog te wachten staan in Play-off I. ‘The winner takes it all’, dus verdient het parcours dat Sporting Lokeren dit seizoen aflegde alle lof. Het duurde lang voor de motor op volle toeren draaide, maar een indrukwekkende reeks na de winterstop gaf dit seizoen toch nog een gouden randje. Play-off I werd op het nippertje niet gehaald, maar geen enkele Lokeraar (zouden ze daar al ontwaakt zijn na het feestweekend?) die daar vandaag om maalt. Opnieuw een knap nummertje dus van Peter Maes, die best wel wat pluimen op zijn hoed mag steken. Dat de Limburger een goeie coach is, weten we al langer. Bij Verbroedering Geel en KV Mechelen zijn ze vol lof over zijn werk, Lokeren-voorzitter Lambrecht zei zelfs ooit dat Maes de beste trainer was die hij ooit had meegemaakt bij Lokeren. De Schotenaar toonde ook zaterdagavond zijn klasse toen hij de bekerwinst opdroeg aan de nabestaanden van de slachtoffers van de busramp in Zwitserland. Faut le faire, zo in volle euforie en extase. Volgens zijn spelers is Maes bijzonder streng en veeleisend, en dat kan zo te horen extreem ver gaan. Vooral zijn ruwe diamanten drijft hij tot het uiterste: hen eens uitkafferen is meer de regel dan een uitzondering. Vraag maar aan zijn pupillen Björn Vleminckx en Koen Persoons. Die tactiek haalt het beste in spelers naar boven, aldus Maes. Het valt inderdaad niet te ontkennen dat spelers zoals Joachim Mununga, Xavier Chen, Yoni Buyens, en recentelijk Killian Overmeire, Derrick Tshimanga en Nil De Pauw grote stappen vooruit gezet hebben in hun ontwikkeling onder de vleugels van Maes. Het pleit ook voor de Limburger dat hij niet bang is om jonge, Belgische talenten een kans te geven. In een niet zo ver verleden was Lokeren nog een smeltkroes van verschillende nationaliteiten. Zaterdag stonden er vijf Belgen - waarvan drie uit de eigen jeugd - aan de aftrap bij Lokeren, enkele jaren geleden was dit ondenkbaar. Maar de veeleisendheid van Maes kan ook contraproductief werken: kijk maar naar Jérémy Perbet en Sanharib Malki. Beiden werden door Maes te licht bevonden voor Lokeren en ook hun ingesteldheid kon naar verluidt stukken beter. Perbet verhuisde naar Bergen en scoorde dit seizoen al 22 doelpunten, niemand doet beter in onze Jupiler Pro League. Malki stak dan weer de grens over en ging zijn geluk zoeken bij het Nederlandse Roda JC. De Syriër vond al twaalf keer de weg naar doel en staat daarmee vierde in de topschutterstand. Miskeek Maes zich gewoon op de kwaliteiten van de twee? Of lag het eerder aan de trainer - en zijn Spartaanse trainingstechnieken - dat beide spitsen niet tot volle ontbolstering kwamen op Daknam? Het is een vraag die wel eens richtinggevend kan zijn voor de rest van zijn trainerscarrière. Dat Lokeren geen eindstation is voor Maes staat buiten kijf. De Limburger heeft de ambitie, de wil en de kwaliteiten om aan de slag te kunnen bij een Belgische topclub. Standard Luik, Club Brugge en Racing Genk werden eerder al getipt als toekomstige clubs voor de Schotenaar. Trond Sollied zal niet eeuwig aan het roer blijven staan bij AA Gent en met RSC Anderlecht heeft Maes ook een speciale band: hij stond er vijf seizoenen op de loonlijst als reservedoelman. We kunnen ons echter niet voorstellen dat een Dieumerci Mbokani, Vadis Odjidja of Mémé Tchité het plezierig zouden vinden om zo kort op de huid gezeten te worden door hun trainer. Aan Maes om te bewijzen dat hij meer in zijn mars heeft dan harde woorden en luid geroep om zijn spelers te verbeteren en te motiveren. Ons voordeel van de twijfel krijgt hij zeker en vast, zonder verpinken.
